Obamacare: óók een pathosoverwinning voor de president

Nadat het Hooggerechtshof in Amerika de Affordable Care-Act had goedgekeurd, gaven zowel Obama als Romney een speech. Deze speeches zijn een goed ijkpunt om de pathoskwaliteiten van beide heren te vergelijken. Immers: vooral bij Obamacare laaiden de emoties onder de Amerikaanse kiezer hoog op. Hoe gaan de kandidaten om met die emoties? Weten ze de kijker te raken?

Natomo Canfield

Obama plaatst de overwinning direct buiten de politieke context. Hij geeft aan dat hij het vooral wil hebben over de waarde van deze wet. Het is immers een overwinning voor het Amerikaanse volk, aldus Obama. Direct daarna verlaat hij de algemeenheden en gaat hij aan de slag met pathostechnieken. Zo spreekt hij de kijker aan ‘Wat betekent het voor jou?’ en is hij concreet over de doelgroepen ‘Studenten en ouderen krijgen korting’.

De echte pathostruc zit hem in het einde van de speech. Dan komt Natoma Canfield naar voren. Het opvoeren van mensen is een pathostruc; je kunt je dan als kijker identificeren met iemand  en daardoor ook meeleven. Natoma wordt gebruikt als voorbeeld voor anderen. Welke anderen? ‘…sons and daughters, brothers and sisters, fathers and mothers…’ En wie denkt er dan niet meteen aan zijn eigen zoon, dochter, broer, zus, vader of moeder?

Bad law, bad policy

Romney maakt het eerste contact met de kiezer in zijn speech  pas na 1 minuut en 45 seconden. Dan roept hij de mensen op om hem te steunen in zijn strijd tegen de wet, aangezien deze tussen ‘you and your doctor’ in komt te staan. Verder heeft Romney het vooral over de ‘American people’ en later in het verhaal over ‘your kids’. Daarmee gebruikt hij dezelfde techniek als Obama, maar dan op een veel algemener niveau.

Romneys  belangrijkste pathostechniek is de angsttechniek. Hij probeert met inhoudelijke argumenten aan te geven waarom Obamacare zo’n slecht idee is. Daarvoor schetst hij donkere beelden: belasting verhogen, Medicare inperken en banen vernietigen. Toch maakt hij deze beelden niet concreet of menselijk. Het angstgevoel ontstaat, maar hij weet het niet volledig te benutten. Wel schetst hij daarbij de bron van al dit kwaad: Obama. En die moet dan ook weg!

Menselijke winnaar

Als we beide speeches naast elkaar leggen, kunnen we stellen dat Obama de pathoswinnaar is. Hij maakt veel meer contact met het publiek, heeft een menselijker verhaal en is vaker concreet. Hij gaat daarbij echter wel voorbij aan de politieke context van de beslissing. Romney doet dat niet en grijpt juist de politieke kant aan om pathostechnieken te gebruiken. Hier laat hij echter wel wat kansen liggen, aangezien hij de geschetste, nare gevolgen nauwelijks koppelt aan de kijker. En daar draait het natuurlijk wel om!

Karin Pijper

Datum: 05-07-2012