Leren argumenteren met Lancegate

Afgelopen week was er geen dag zonder nieuws over de affaire-Armstrong. Begrijpelijk, want het USADA-rapport over het vermeende dopinggebruik van de Amerikaan sloeg in als een bom. Het rapport leidde tot vele discussies over de zin en onzin van dopinggebruik, en zelfs tot discussies over het bestaansrecht van de wielersport. Maar niet alleen sportief geeft de affaire aanleiding tot vragen, ook vanuit argumentatief oogpunt is deze affaire interessant. Wilt u meer weten over oneigenlijke argumenten? Dan is ons advies: volg Lancegate op de voet.

Stille Armstrong

Een eerste opvallend punt is de verdediging van het lijdend voorwerp, Armstrong zelf. Hij heeft nog helemaal niet gereageerd op alle aantijgingen. Het schijnt dat hij zich beraadt op een tegenoffensief, maar vooralsnog hebben we niets gehoord van de Texaan. Wel heeft hij de 7 tourzeges uit zijn Twitterprofiel verwijderd… Moeten we dat zien al een eerste, voorzichtige bekentenis?

Halve waarheden

En waar moet Armstrong zich precies tegen verdedigen? Het rapport van de USADA bevat een veroordeling van Armstrong op grond van getuigenissen, niet op grond van concreet bewijs. Het is slechts een van de vele half of slecht onderbouwde uitspraken in de discussie. Als er alleen maar circumstantial bewijs is, is een veroordeling dan gerechtvaardigd? En als dit voldoende is voor een veroordeling, waarom worden de andere renners dan niet geschorst? Hartger Wassink schreef een mooi stuk over 14 van deze vermeende drogredenen die de discussie lijken te beheersen.

Verdachtmakingen

Maar de koningsdrogreden in deze discussie is toch wel de ad hominem: werkelijk alles en iedereen maakt elkaar verdacht. We zien de tu quo que (de jij-bak) als ‘maar jij hebt zelf toch ook gebruikt’, de directe persoonlijke aanval van UCI-baas Pat McQuaid - die de klokkenluiders Landis en Hamilton ‘scumbags’ noemt -, en de verdachtmakingen richting UCI zelf. Hebben McQuaid en voorganger Verbruggen zelf geen vuile handen? Oud-tourwinnaar Greg Lemond weet het wel zeker en voegt met zijn emotionele aanval op Facebook  een nieuwe ad hominem toe aan de discussie: McQuaid IS de vleesgeworden corruptie.

En de wielersport?

Grootste slachtoffer van deze hele vertoning  is natuurlijk de wielersport zelf.  Er zullen nog heel wat Armstrongs, McQuaids en Verbruggens van het toneel moeten verdwijnen (op basis van hele of halve argumenten) om een voorzichtig begin te kunnen maken met het herstel van het ethos van de sport. Misschien dat de wielersport dan ook direct de discussie kan leren opschonen? Wij bieden de heren graag een plaatsje aan in onze volgende cursus.

Henri Raven

Datum: 30-10-2012